Hayatımızda bazı şeyler vardır ki, artık bize iyi gelmediğini biliriz. Bir ilişki, bir iş, bir yaşam biçimi… İçten içe yorar, heyecan vermez, gelişim alanı bırakmaz. Ama yine de bırakmak zor gelir çünkü tanıdıktır. Alışılmış olan, her zaman daha güvenli hissedilir; hatta mutsuzluk bile tanıdıksa, insan ona sıkı sıkıya tutunabilir. Konfor alanı, adı üstünde, rahatlık sağlar. Bildiğimiz düzen, öngörülebilirlik, riskten uzak durmak kısa vadede bizi korur. Ancak bu alan uzun süreli bir yaşam biçimine dönüştüğünde, kişiyi içsel olarak durdurur, köreltir.
İnsanın gelişimsel olarak ihtiyacı olan şey sadece güvenlik değil, aynı zamanda anlam, hareket ve yeniliktir. Eğer bir yerde uzun süre kalıp hep aynı duygularla boğuluyorsak, o yer artık güvenli değil, sınırlayıcı hale gelmiş olabilir. Birçok insan sırf belirsizlik korkusu yüzünden, potansiyelini gerçekleştiremeyeceği işlerde çalışmaya devam eder; sevildiğini hissetmediği ilişkileri sürdürür. Değişim, bilinmeyeni çağırdığı için tehlikeli görünür. Ama asıl yoran, değişim değil; değişim ihtiyacının bastırılmasıdır.
Bir ilişkide, bir işte ya da bir yaşam tarzında yıllardır süren huzursuzluk varsa, bunu bastırmak yerine kabul etmek, zihinsel yükü hafifletir. Değişime hemen cesaret edemeseniz bile, içsel farkındalığı artırmak bile içsel gücü besler. Kimi zaman sadece bir alışkanlığı terk etmek, yıllardır ertelenen bir konuşmayı yapmak, ya da yalnızca bir günlüğüne farklı bir yol seçmek bile, durağan döngüde küçük bir kırılma yaratır. Rutinlerin dışına çıkmak, yenilikle temas etmek, insanın kendine olan bağını tazeler. Güvende hissetmek, yalnızca dış koşulların değişmemesiyle değil, içeride olup biteni dürüstçe görebilmekle de mümkündür. Kendine yaklaşmak, alışıldık olanı sorgulamadan değil; sessizce, fark ederek ve küçük adımlarla sınırları genişleterek mümkün olur. Zamanla bu alan, sadece konfor değil, aynı zamanda gerçek bir yaşam alanına dönüşebilir.
